ایوان کلیما نویسنده و نمایشنامه نویس مشهور اهل چک در کتاب روح پراگ می نویسد: " شهرها به آدم ها می مانند. اگر با آن ها ارتباط صادقانه ای برقرار نکنیم، همچنان یک اسم، یک شکل خارجی باقی می مانند و کوتاه زمانی بعد از ذهن مان محو می شوند. برای ایجاد چنین ارتباطی، باید بتوانیم شهر را مشاهده کنیم و خصوصیت ویژه ی آن، من آن، روح آن، هویت آن و اوضاع و احوالی را که زندگی اش به تدریج در فضا و زمان آن شکل گرفته است، درک کنیم."
شاید هیچ شهری در مرکز اروپا به اندازه پراگ پر رمز و راز نباشد. شهر پریان مخصوصا در بهار مه آلودش، چنان در وهم ومالیخولیا فرو می رود که تشخیص حقیقت از رویا تقریبا محال است. شهری با صدها کافه ی کوچک ناشناخته و باشکوه ترین سالن های اپرا و نمایش. شهری با ده ها قصر متروک و هزاران مجسمه ی مرموز. شهر فرشتگان خاموش با آسمانی که نه ماه از سال با مردمش گویی قهر است اما آغوش اش از برکت، سرشار. قلب شهر خود یک اثر هنری است اما بی ادعاست. فخر نمی فروشد. طنازی نمی داند. عشوه گر نیست. ساده است و صبورو غبار قرن ها حکومت غیر خودی را بر پوست خود دارد. سرزمین همیشه اشغال شده با کرورکرور توریست دوربین به دست. پراگ بهشت عکاسان است. می توانی روزها و شب ها در شهر بگردی و از دریچه ویزور دوربین ات دوباره کشف اش کنی. بشناسی اش. لمس اش کنی. در آغوش اش بگیری. نوازشش کنی. برایش لالایی بخوانی . شاید مرهمی باشد بر زخم های ناپیدایش.
کاری که نرگس زاهد کرده است. آسمان نقشی مهم در عکس های او دارند و نوع قاب بندی های خالی و خلوت آثارش و مینی مالیستی که در بیشتر عکس ها حاکم است، زوایای پنهان شهر را به رخ می شکند. تنها نشان دادن بخشی از مجسمه ها و صلیب ها با مرغان دریایی بی جفتی بر فراز آن ها، انعکاسی از روح تنها، عاصی، عبوس اما بی آزار پراگ است. هم چنین در میان سیاه و سفید بودن عکس ها، وقتی تنها به رنگ آبی فیروزه ای یا طلایی چرک، اجازه خودنمایی می دهد، همان ارتباط معنادار هنرمند است با سوژه اش.همه چیز آنقدر زیباست که زیبایی بی اثر می شود جز با درخشش طرحی محواز اسطوره ها، رنگی نجات یافته از اعماق قرون یا خاطره ای دور از تاریخ کهن. او در عکس هایش به هویت شهر نزدیک شده است. به روح شهر. به روح پراگ. شهر عنکبوت ها و سربازان گمنام. شهر نوازندگان دوره گرد و عروسک گردانان فقیر. شهر اسب ها و ماسک ها. شهری که در عکس های نرگس زاهد فراموش نمی شود.